Vorige week ben ik 7 dagen met mijn (schrijf)coach in een olijfbomenveld op een berg in the middle of nowhere in Spanje gaan zitten. Grotendeels in de regen.
Met nog 3 anderen. Een week lang schrijven. Of denken. Of daar gewoon zijn, weg van alles.
Ik werkte aan mijn keynote ‘We hebben allemaal wat’.
Het was alomvattend.
Zet vijf vrouwen -die elkaar niet kennen- een week op een berg en je kunt alleen daarover al een boek schrijven. We hebben gewandeld, geschilderd, gepraat, er kwamen lekken boven water, er is gehuild, ook van het lachen en we schreven onze ass er af. Over het leven zoals het is of we verzonnen hoe het zou kunnen zijn.
De vertraging, de ruige plek, het fijne huis, de schrijfhonger, de muggen, het eten, de natuur, de wormen in het zwembad en vooral de humor verbonden ons.
‘We hebben allemaal wat’ wordt een feest van inspiratie, herkenning, troost en ontregeling!
Schrijfcoach @judithderijke luisterde, las en gaf gas in tekstbehandeling en in haar -bijna overleden- 4wheeldrive. Berg op, berg af.
Ze was daarnaast yogajuf, ze zoog de wormen op met haar stofzuigertje in het zwembad (daily shit), regelde het avondeten en hield in de gaten of het wel oké met je ging. Een vleesgeworden 1000dingendoek.
De week na Spanje kwam mijn liedje uit: ‘Ode aan de Coach’. Een goeie coach, met humor en zelfspot als basisgereedschap, kan daar dus om lachen. Dat deed ze. Ik voelde iets van opluchting.
Ode aan de coach!