Het Gooi blinkt meer dan ooit: overal poetsen fotografen, manicures, makelaars, IT specialisten van Oekraïense afkomst. Dat is wrang maar wel wat er gebeurt. Ze willen werken, liefst iets met hun eigen vak maar dat lukt meestal niet.
Zo kwam fotograaf Kate bij ons. Ik vraag hoe het met haar gaat. Half met de vertaalapp, half in het Engels en met veel gebaren vertelt ze haar verhaal.
Haar man zit in het leger in Oekraine. Afgelopen weekend is de kazerne met raketten bestookt. Het gebouw naast de slaapzaal waar haar man sliep werd vol getroffen. Meer dan 100 doden, vertelt ze. Van de slaapzaal waar haar man lag, sprongen alle ramen. Hij en zijn eenheid zijn het bos ingevlucht. Met niks. Geen slaapzak, geen eten, geen drinken. Wel een powerbank waardoor hij nog kan bellen. Ze hoort dat hij de longen uit zijn lijf hoest. Longontsteking?
Dan vraagt ze of ik haar kan helpen aan een Oekraïense advocaat die ervoor kan zorgen dat haar zieke man het leger kan verlaten. Ze is radeloos en de situatie lijkt hopeloos.
Ik voel me lullig met de tissues en het glaasje water wat ik haar geef. Wat kunnen we doen?
Mijn meest slimme advocatencontacten vraag ik om hulp. Misschien is het tijd voor een wonder.
“Ik wil Poetin vermoorden” vertelde de (overigens zachtaardig uitziende) moeder van het gezin met twee kindjes wat we zelf in huis hebben. De vertaalapp is wellicht wat recht door zee, dus ik check of ze dit echt meent. “TAK!” Dat is ja. Dan zucht ze. “Maar met botox hebben ze wel 10 Poetins gemaakt dus je weet nooit of je de goeie hebt” Ze is bloedserieus.